In Zuid-Afrika is Dan Patlansky al een legende en het zal niet lang meer duren of de rest van de wereld valt ook voor deze fenomenale gitarist en songschrijver. Deze muzikant heeft dezelfde muze als wijlen Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan. De eenendertig jarige Dan is in iets meer dan tien jaar uitgegroeid tot de blues artiest van Zuid- Afrika. Hij beschikt over een enorm goede stem en op de gitaar is hij een genie. Fender Guitars sloot zelfs een deal met Dan in 2006 en stelt hem gitaren en versterkers ter beschikking als promotie voor het merk Fender. Hoewel hij al zeven albums op zijn naam heeft en dus een grote ster is in zijn thuisland was Dan in Europa nog bij veel muziek liefhebbers een onbekende. In 2013 kwam Dan Patlansky voor de eerste maal naar Duitsland voor een reeks concerten al volgen wij hem al een zestal jaren. Nu twee jaar later heeft Dan al heel wat concerten en festivals in Europa gespeeld. Overal waar hij komt krijgt hij lovende kritieken en staan de mensen vol bewondering te kijken naar deze klasse gitarist. We vonden het dan ook hoog tijd om eens een gesprek te hebben met deze sympathieke muzikant.

Je bent geboren en getogen in Zuid -Afrika, maar je eigenlijke roots liggen in Litouwen. Vertel.

Mijn grootouders aan mijn vaders kant zijn inderdaad van Litouwen. Toen was Litouwen nog onder Rusland en het communisme heerste daar. Mijn grootouders verhuisden naar Zuid Afrika omdat ze daar grote kansen zagen op een beter leven, beter werk enz.

Ben je geboren in een muzikale familie?

Ik ben geboren in een familie van muziek fans. Mijn beide ouders waren erg geboeid door muziek, maar ze bespeelden geen enkel instrument. Thuis stond er altijd muziek op, soms de radio maar dikwijls platen of cd's. Mijn ouders hadden een geweldige collectie cd's en vinyl. Hun interesse ging naar classic rock en blues muziek, het is dus met dat soort muziek dat ik opgegroeid ben. Toen ik vijftien, zestien jaar was begon ik gitaar te spelen en het was vanzelfsprekend dat ik blues en classic rock speelde, want dat was de muziek die ik kende.

Jij bent geen nieuwkomer zoals men in Nederland en België wel eens denkt. Je eerste album 'Standing At The Station' is al 16 jaar oud. Wat herinner jij je nog van dat eerste album?

Het was een rare ervaring en het was hard werken. Ik was ook nog maar achttien jaar en had eigenlijk nog niet heel veel ervaring. Ik heb geen goede ervaringen aan dat album. Ik hou er niet van en luister er ook nooit meer naar. Het was een start en elke start is moeilijk. Ik was gewend om live te spelen en het verschil met de studio was zo groot.

Er gaat niets boven live muziek.

Dat vind ik ook Walter en het belangrijkste is de energie tussen het publiek en de artiest. Dat maakt het verschil tussen een goed en een slecht concert.

Met 'Dear Silent Thieves' ben je ondertussen al aan je zevende album toe. In Zuid Afrika ben je een echte ster. Hoe kijk je terug op je muzikale carrière en ben je tevreden met waar je nu staat?

Als ik terugkijk op mijn muzikale carrière dan merk ik dat het een traag maar zeker proces is. Toen ik begon op te treden wilde ik alleen maar traditionele blues spelen. De rest interesseerde me niet op dat moment. Met de jaren ben ik dan meer classic rock gaan mixen met blues. Ik ben heel gelukkig met wat ik al bereikt heb. Vooral in mijn thuisland gaat alles naar wens. Het nadeel is dat Zuid Afrika in vergelijking met Europa of Amerika een kleine markt is op gebied van rock en blues muziek. Daarom heb ik besloten om vanaf nu heel mijn focus en energie te richten op Europa. Ik ga mijn uiterste best doen en hoop dat ik ook in Europa kan doorbreken met mijn muziek. Meer dan mijn uiterste best kan ik niet doen. Maar ik ben heel gelukkig met mijn leven, mijn familie en mijn muziek.

Die evolutie waarover je het had hoor je ook goed als je jouw albums beluistert.

Inderdaad, als je goed luistert hoor je die evolutie goed en het is ook de bedoeling dat je als artiest tracht vooruit te gaan.

Zou je nu zaken anders aanpakken?

Ik zou proberen om vroeger te beginnen met gitaar te spelen. Ik zou ook jonger beginnen en me meer concentreren met eigen nummers te schrijven. Songs schrijven moet je leren, hoe meer je schrijft hoe beter en vlotter het lukt om betere nummers te schrijven.

Je was op 1 februari 2014 in Johannesburg support act voor Bruce Springsteen. Is dit het hoogtepunt in je carrière tot nu toe?

Inderdaad, op muzikaal gebied was dit wel mijn grootste hoogtepunt. Het was heel belangrijk voor mij, maar ook voor de blues in Zuid Afrika. Er waren 70.000 mensen aanwezig in dat voetbal stadion, dus een ideaal moment om mensen te laten kennis maken met de blues muziek en met mijn muziek. Zelf heb ik heel wat opgestoken van Bruce, qua organisatie en optreden.  Dit moment vergeet ik nooit.

Laten we het hebben over je nieuwe album 'Dear Silent Thieves'. Waarom deze titel?

De titel heeft alles te maken met live muziek. Als er een stiller moment in het optreden zit hoor je hoe hard sommige mensen praten gedurende een optreden. Zij stelen de stilte van de muziek. Vandaar de titel 'Dear Silent Thieves'. Ik versta niet dat mensen geld betalen om naar muziek te komen luisteren en dan het hele optreden door praten. Praten doe je in een café, op een terras of in een restaurant, maar niet tijdens een live concert of in een bioscoop. Naar een concert kom je om te luisteren en te genieten.

Is het hier erger dan in Zuid Afrika?

Neen, het is overal hetzelfde.

Is dit je beste album tot nu toe? En waarom?

Tot nu toe wel denk ik. Zeker wat de songs zelf betreft. Ik concentreer me steeds meer op het schrijven van nummers en daar zie ik op 'Dear Silent Thieves' een mooi resultaat van. Wat mijn muziek betreft, zal ik de blues steeds trouw blijven omdat dit de muziek is waar ik van hou. Alles start met de blues en blues zal altijd de basis zijn in elk van mijn nummers. Maar ik kan nog beter, want ik denk en ik hoop dat mijn volgende album nog beter gaat zijn. Momenteel heb ik al een paar heel mooie nummers geschreven voor dat nieuwe album.

Ben je al bezig aan het nieuwe album?

Zeker weten. Volgende week ga ik terug naar Zuid Afrika en begin juli kom ik terug voor twee optredens in Duitsland en twee in Nederland. Dan ga ik terug en ga ik drie maanden schrijven. Weinig  concerten, alleen maar muziek en teksten schrijven. Als alles volgens plan verloopt  gaan we in oktober de studio in om op te nemen en dan hopen we begin 2016 het nieuwe album uit te brengen.

Mooi, ik kijk er al naar uit. Je schreef alle nummers zelf. Hoe  ontstaan de nieuwe nummers? Spontaan, tijdens een jam of moet je er echt tijd voor vrij maken en er echt aan werken?

Mijn nummers ontstaan steeds uit een jam, soms met de band soms als ik alleen aan het jammen ben. Ik blijf maar spelen tot ik een riff hoor waarvan ik denk dat die echt de moeite waard is. Dan begin ik dat kleine begin uit te werken tot een song. Soms lukt dat vrij vlot en soms gaat het echt moeizaam. Voor ik aan de tekst begin moet de muziek volledig klaar zijn. De tekst schrijf ik dan in functie van de sfeer van de muziek. Om je een voorbeeld te geven, 'Madison Lane' schreef ik in tien minuten en 'Backbite' heeft meer dan twee maanden geduurd.

Je voorlaatste album 'Wooden Thoughts' was een akoestisch album. Een bewuste keuze? En waarom?

We hebben veel optredens in Zuid Afrika en zijn dus veel on the road. We hadden juist een elektrische tour achter de rug en we waren alles aan het voorbereiden om met een nieuwe tour door het land te trekken. Op dat moment kwam mijn manager Franie Kotze met het idee om een akoestische tour te doen, om wat afwisseling te hebben. We hebben dan gezocht naar kleinere intiemere concertzalen en dat ging vrij vlot. Ook de voorverkoop verliep heel goed, maar zelf was ik heel nerveus omdat akoestisch niet mijn favoriete manier van spelen is. We begonnen aan de tour en kregen heel veel positieve reacties en lovende recensies. Daarop besloten we om een akoestisch album te maken. Op 'Wooden Thoughts' staan heel wat covers waar we andere arrangementen opgezet hebben en op één week was het album opgenomen. We hebben met die akoestische tour een gans jaar door Zuid Afrika getourd. Ik heb in die tijd het elektrische wel heel erg gemist.

Je hebt geen platen label en je brengt je albums uit in eigen beheer. Is daar een reden voor?

Voor bluesmuziek is er geen grote markt in Zuid Afrika. De labels die er zijn, zijn waardeloos. Ze kosten je veel geld en doen weinig in de plaats. Je verkoopt minder cd's dan dat je ze in eigen beheer verkoopt. Het voordeel om te werken zonder label is ook dat niemand je kan dwingen om bepaalde toegevingen te doen in verband met je muziek. In Europa is er wel degelijk een verschil. Hier zijn er labels die meer gespecialiseerd zijn in blues muziek, maar in Europa staan we nog onder aan de ladder. Momenteel denk ik dat het beter is om alles in eigen beheer te doen.

Twee jaar geleden begon je in Duitsland aan je verovering van Europa. Dit jaar heb je ook een eerste tour gedaan in Engeland en sta je ook op een paar mooie festivals. Zie je vooruitgang? Verloopt alles zoals gepland of verloopt het moeilijker of gemakkelijker?

Jazeker, we groeien langzaam maar zeker. Meer en meer mensen weten wie Dan Patlansky is. In de UK gaat het wel sneller, maar daar hebben we ook een grote promtie campagne gevoerd. Door die campagne hadden we dadelijk veel aandacht van radio stations, muziek en gitaar magazines en on line magazines en dat maakt toch heel wat verschil. Ook positief is dat ik dit jaar op verschillende festivals mag en kan spelen, zo bereik je toch dadelijk een heleboel mensen.

Is er veel verschil tussen muzikant  zijn in Zuid Afrika of Europa?

Hier in Europa is er meer competitie. Er zijn veel heel goede gitaristen in het blues, bluesrock genre. Maar dat is gezond, het legt druk op iedereen om nog beter te worden. De grote winnaars zijn de muziek en het publiek. In Zuid Afrika is die druk veel minder. Ik denk dat in heel Zuid Afrika vijf gitaristen touren in mijn genre van muziek.

Fender weet al langer dat je een geniale gitarist en muzikant bent en gaf je in 2006 een sponsor contract. Er zijn er niet velen die dat kunnen zeggen. Waarom is een Fender gitaar zo speciaal voor je?

Ik denk dat ik de enige gitarist ben van Zuid Afrika die gesponsord wordt door Fender. Maar over de hele wereld zijn er heel wat grote namen in de familie van Fender. Veel rock gitaristen, minder blues jongens. Het is voor mij een grote eer om deel te mogen uitmaken van deze Fender familie. Fender heeft trouwens de beste gitaren, als ik niet moest gesponsord worden zou ik nog met Fender spelen.

In 2006 kreeg je een mooie kans om het te maken in Amerika. De orkaan Hurricane besliste er anders over. Heb je spijt van deze gemiste kans?

Nee, ik heb daar geen spijt van omdat ik niet in toeval geloof. Het was voor mij niet de juiste moment om daar te zijn. Ik had weinig identiteit met de traditionele twaalf bar blues die daar geweldig in is. Om het daar te maken moet je al heel speciaal zijn, want daar lopen een massa gitaristen rond die niets anders doen dan dat soort muziek spelen. Het was een mooie ervaring en het was geweldig om in New Orleans te spelen. Verder heb ik er heel wat goede muzikanten ontmoet, maar Katrina besliste er anders over. Die orkaan is daar op dat moment gekomen met een bepaalde reden. Als ik er nu terug over nadenk weet ik dat het een zeer harde strijd zou geweest zijn voor mij en eigenlijk was ik op dat moment ook nog niet klaar voor die stap.

Je eindigt je concert altijd met een 20 minuten durende versie van ‘Voodoo Child’. Je versie van deze Jimi Hendrix cover is heel spectaculair. Hoe ben je op het idee gekomen om dit nummer op deze manier te spelen. Het is geweldig om naar te luisteren, maar ook om naar te kijken.

Ik speel 'Voodoo Chile' al vanaf ik nog heel jong was. In het begin de normale Jimi Hendrix versie, maar stilaan begon ik kleine zaken bij te voegen. Het publiek reageerde daar heel enthousiast op en daarom besloot ik om regelmatig iets bij te voegen. Omdat ik het al zo lang speel is het nu een extra lange versie geworden die zowel instrumentaal als visueel heel wat bijval kent.

Wat zijn de muzikale plannen van Dan Patlansky op korte en iets langere termijn?

Na onze tour in Europa ga ik heel wat tijd nemen om nieuwe songs te schrijven. Daarna de studio in om die nieuwe nummers op te nemen. Op het einde van 2015 keer ik terug naar de UK om samen met Joe Satriani te touren en in 2016 komt het nieuwe album uit en dan opnieuw touren om het album te promoten.

Ik heb nog één vraag nog voor Clint Falconer. Je had een goed klinkende Bongo basgitaar. Waarom heb je ze ingewisseld voor een Epiphone Thunderbird basgitaar?

Ik heb de Bongo basgitaar nog steeds en ik speel er nog regelmatig op, maar de vette klank van de Gibson Thunderbird bas past beter bij de muziek van Dan. De Bongo heeft een zeer mooie klank maar past beter bij fusion of jazz muziek. Als Dan akoestisch speelt dan gebruik ik de Bongo wel.

Bedankt voor het interview en veel succes met het concert straks en met de voorbereidingen van het nieuwe album. Wie Dan nog live wil zien dit jaar moet vlug zijn. Op 4 juli is hij op het Conincxpop Festival in Elsloo (NL) en op 5 juli in De heeren te Heerhugowaard (NL)

Walter Vanheuckelom